12 augustus 2012.
Grand Canyon, Verenigde Staten.

Een dag Grand Canyon.

Voor de ochtend stond de helikoptervlucht over de Grand Canyon gepland. Zoals al gezegd hadden we dit vanuit Nederland geboekt. We zouden om 10:15 vliegen en moesten om 9:30 op de locale airport zijn. Eerst nog wat aan de verslagen gewerkt, lekker rustig buiten zittend, en toen de kids wakker gemaakt en ontbeten.

En toen met de camper naar het vliegveld, dat maar 15 minuten rijden is. We hadden het snel gevonden We waren aan de vroege kant maar wilden eerst inchecken. Dit ging ook erg snel. Wel grappig dat elke passagier gewogen moet worden! Toen nog eerst een film zien over de veiligheids maatregelen en daarna moesten we in een ruimte wachten tot we opgeroepen werden. Dit duurde wel wat lang maar eindelijk, exact op tijd werden onze namen opgenoemd. Er werd nog 1 dame aan ons gezelschap toegevoegd. We kregen allemaal een zwemvest om. En ieder kreeg een stoelnummer toegewezen dat je ook niet mocht ruilen. Dit in verband met de gewichtsverdeling. Je moet een zwemvest om omdat je over de Colorado rivier vliegt. Maar het is wel grappig. Je vliegt zo’n 30 km en minder dan 100 meter hiervan is over water!! Dus de kans dat je in het water valt als je neerstort is niet zo groot.

Na nog even wachten werden we naar buiten geleid. Bij de helikopter nog een foto en toen erin. Wat een lawaai maken die dingen en wat een wind! We moesten koptelefoons op waarop muziek te horen was en af en toe iets van de piloot. Ik was de enige die, buiten de piloot ook een microfoon had en iets kon zeggen. Misha vond dit niet erg leuk! En toen de lucht in.

We vlogen eerst een stuk over bos parallel aan de canyon, dat niet zo interessant is maar toen draaide hij en begon de overtocht over de canyon. En dat is ontzettend mooi om het van hieruit te zien. Het is wel jammer dat de helikopter niet in de canyon naar beneden gaat, dat zou nog mooier zijn. Maar het blijft moeilijk om foto’s en video’s te maken. Natasha werd een beetje te enthousiast en stak haar camera lens een beetje door het open raampje. Maar dat werd meteen afgestraft; haar lensdop die aan een koord aan de camera hangt werd het raampje uitgezogen en verdween in de diepte. Niet getreurd en verder genieten.

De tocht duurde in totaal een half uur. Heen over de canyon, rond de Dragon head aan de noord kant van de canyon en weer terug. Tijdens de tocht wordt er een bandje afgespeeld met informatie over de canyon. De canyon is 277 km lang, 1,5 km diep!! En op de plaats waar wij overstaken ongeveer 30 km breed. Het probleem is dat je alle gevoel voor verhoudingen verliest!! Je ziet de rivier van boven en het lijkt een stroompje van een paar meter, maar hij is hier 100 m breed!! Het is letterlijk adembenemend!!! En vanuit de lucht weer heel anders dan vanaf de kant.

Na de vlucht zijn we langs het informatie centrum gereden waar Misha, die inmiddels keurig alle opdrachten had gemaakt, opnieuw de eed moest afleggen voor Junior Ranger en weer een badge kreeg. Vandaaruit zijn we naar een uitkijkpunt (Mather Point) gelopen waar je opnieuw een prachtig uitzicht hebt over de canyon. Er dreigde opnieuw een onweersbui. Het bliksemde al wat.

Dat onweer hier, maar ook in Bryce Canyon en Page is normaal in deze tijd van het jaar (het monsoon seizoen). Maar voor de eerste keer in onze vakantie begonnen er nu echt dikke druppels te vallen. Al rennend konden we een overdekte picnicplek bereiken, nog geen 100 meter van onze camper, maar verder kon niet, zo hard regende het. Deze bui duurde ongeveer 20 minuten maar het kwam echt met bakken uit de hemel. Toen de regen minder werd zijn we naar het restaurant van een lodge vlakbij onze camping, waar ze gratis Wifi hebben, gereden en daar hebben we de lunch genuttigd.

Niet echt gezellig, allen met laptops en Ipad op tafel dicht bij een paal met stopcontacten om alle apparatuur een beetje op te laden. Dat opladen van alle apparatuur van de familie is een verhaal op zich. Het valt in zo’n park waar je geen electra hebt niet mee om 3 telefoons, 3 foto camera’s en een video camera 3 laptops en 1 Ipad continu van stroom te voorzien. Soms draaien we daarom een uurtje de generator van de camper. Maar dan is er weer een “gevecht” om de schaarse stopcontacten in de camper! Wat een leed he?

Na de lunch, de onweersbui was helemaal over en er was alweer een blauwe lucht, zijn we met de camper naar het begin van een looppad gereden dat langs de rand van de canyon loopt. Je kunt dit een eind volgen en dan met de gratis shuttle bus terug naar het begin. We hebben dit pad, dat slechts een beetje heuvelachtig is, over 3 km gevolgd. En dat is werkelijk adembenemend en ook wel een beetje eng. Want dat “langs de rand van de canyon” is letterlijk!! En zonder leuningen. En dat met zo’n manneke als Misha erbij! En het kan nog erger. Je ziet op sommige plaatsen paden naar beneden lopen waar je niet eens over durft te denken om daar naar beneden te gaan! En er vallen ook elk jaar een aantal doden. In totaal zijn er al 240 mensen omgekomen. Maar dit zijn meestal mensen die de afdaling naar de kloof maken en dan of door te weinig drinken of andere oorzaken overlijden.

Het moeilijkste aan het lopen van dit pad is dat je elke stap stil wilt blijven staan om te kijken. Maar dat schiet niet op, dus je moet ook af en toe doorlopen. Nog 1 keer: adembenemend !!!

Het pad loopt nog vele kilometers door, maar na 3,5 km zijn we van het pad afgegaan en zijn we met de shuttle bus teruggereden naar het beginpunt waar onze camper geparkeerd stond. Daar aangekomen realiseerde Natasha zich dat er om 5 uur een lezing van een ranger was over de Californische Condor. Misha was al klaar met zijn programma maar wij wilden dat verhaal toch horen. En wederom was dat een heel interessant verhaal. Die condor, een geweldig lelijk beest, heeft een spanwijdte van wel 3,5 meter!

Na de lezing zijn we naar de camping gereden. Papa heeft weer het vuur opgestookt en Masha en Misha zijn nog naar een voorstelling gegaan van 2 clowns bij het kampvuur. Het is verwonderlijk hoe makkelijk ze nu al zonder ons overal op afgaan, vooral Misha maar hij heeft soms Masha nodig als tolk. Ze kwamen erg enthousiast terug. Eerst nog een foto gemaakt met zijn allen op de camper. Na de maaltijd nog even rond het kampvuur en toen moe maar voldaan naar bed!