10 augustus 2012.
Page, Verenigde Staten.
Page en Antilope Canyon.
Door een lekker windje door de ramen in de camper hadden we lekker geslapen zonder airco. Toch weer redelijk vroeg wakker en genoten van de al wat warme ochtend. Nadat de kids wakker waren ontbeten en de zwemspullen aangedaan voor een duik in Lake Powel. Een uurtje heerlijk gezwommen.
Het was een beetje bewolkt met een temperatuur rond 25 graden. Heerlijk. Het strand ziet er een beetje uit als een woestijn. De terugweg naar de camper was omhoog en het werd al lekker warm dus bij de camper nog even een koude douche genomen om opnieuw af te koelen. Hoewel het water hier niet erg koud is. En toen met de camper naar het tour bureau voor het hoofddoel van ons bezoek aan Page. De Antilope Canyon.
Dit is een zeer nauwe canyon met schitterende kleuren van binnen. We hadden al lang geleden geboekt voor de tour van 11:30 aangezien alleen bij deze tour het zonlicht in de canyon schijnt. Tenminste op sommige plaatsen. Bij het tourbureau stonden de auto’s al klaar die ons naar de canyon zouden brengen. Dit zijn een soort open trucks met banken. Ze staan hoog op de wielen, daarom noemde Misha ze meteen “Monster trucks”. Er kunnen 14 mensen op zo’n truck. Je kunt de canyon niet alleen bezoeken, alleen onder begeleiding van een gids en met speciaal transport ernaartoe. Dit is ingevoerd nadat in 1967 11 mensen waren omgekomen door een onverwachte hevige onweersbui waarbij enorme hoeveelheden water met geweldige snelheid door de kloof stroomde. Dit gebeurt bij hevige regen, anders is de kloof droog.
Eerst over de asfaltweg door het dorpje Page en vervolgens door het zand van de woestijn naar de kloof. Het was een rit van ongeveer 20 minuten maar erg ruw. Je hotste en botste alle kanten op. En je voelde aan de truck dat hij het erg moeilijk had door het rulle zand. En toen de canyon in. Sorry voor de herhalingen maar dit was opnieuw ontzettend mooi. Vooral op de plaatsen waar een straal zon naar binnen viel was de wand in vele kleuren gehuld. En het licht leek wel van binnen uit te komen! Je kunt echt niet stoppen met fotograferen of filmen. Het licht maakt het overigens ook wel moeilijk om goede foto’s te schieten. Nadeel hier is wel dat het erg druk is. De gidsen regelen het wel goed om te zorgen dat iedere groep en ieder persoon de gelegenheid krijgt om een goede foto te maken maar je krijgt weinig tijd. Na drie kwartier moesten we weer terug. Met dezelfde truck weer naar Page.
In een restaurantje even wat gegeten en terug naar de camping. Maar natuurlijk eerst langs het visitor centrum om het inmiddels ingevulde boek voor Misha’s Junior Ranger programma in te leveren en de badge te krijgen. We zijn daarna maar meteen naar het hotel gereden waar de boot voor de trip zou vertrekken. Daar was ook een zwembad waar we gebruik van konden maken omdat dat hotel tot hetzelfde resort behoorde als de camping. Maar Misha was de enige die wilde zwemmen.
Daarna op naar de boot. Dat was een behoorlijk grote boot met een open bovendek en een airconditioned benedendek. Je kreeg een audio set met informatie over het meer. De boot voer eerst naar de Dam en vervolgens een canyon in. Deze canyon werd steeds smaller en smaller totdat er uiteindelijk nog net genoeg ruimte was om te keren. Het is een prachtig gezicht om het meer van deze kant te zien. Er was gratis drinken aan boord en dat was een kolfje naar de hand van Misha. Die bleef maar lopen om zijn beker bij te vullen met koele limonade.
Aan het eind van de trip kwam een lid van de bemanning de audio apparatuur weer ophalen en die moest in een koffer klaargezet worden voor de volgende trip. En Misha vond dat die meneer wel hulp kon gebruiken. Dus vroeg hij of hij mocht helpen. En dat mocht. Toen Misha die meneer later tegenkwam zei die: “Come on, I will buy you a drink!” en kreeg Misha zijn zoveelste glaasje limonade.
Terug op de camping waren we te moe om verder nog wat te doen. Na nog wat foto’s van de zonsondergang over Lake Powel en een lekkere maaltijd, vroeg naar bed.
