28 juli 2012.
Morro Bay, Verenigde Staten.
Los Angeles - Morro Bay.
De dag begon met goed en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat we niet om 7:30 maar om 10:30 opgehaald zouden worden voor de camper overname. Het goede hieraan was dat we het rustig aan konden doen na zo’n lange dag en reis. Het slechte hieraan dat we daardoor 3 uur misten in ons plan. Gelukkig kregen we dit nieuws al de vorige avond bij het inchecken. Dus hebben we lekker uitgeslapen (ja wel tot 6 uur in de ochtend!), genoten van een echt Amerikaans ontbijt buffet met roerei, bacon en aardappels. En toen om 10:30 op naar de camper.
De taxi, door de camper verhuurder gestuurd, was precies op tijd. Bij de camper verhuurder verliep alles voorspoedig. We moesten eerst een video bekijken over de werking van alles, daarna uiteraard vele papieren tekenen en toen kregen we uitleg bij onze camper. De enige tegenvaller was dat Misha niet op de beschikbare fietsen paste die we gehuurd hadden. Dus wij rond 12:30 op pad met een camper en 3 fietsen en de goede raad dat een fiets bij Walmart net zo veel kost als de huurprijs voor 3 weken en het adres van een Walmart dicht bij.
Na alle instructies wij dus op weg naar Walmart, een gigantische supermarkt. Ze hadden daar heel veel en dus hebben we bijna alles van onze “eerste dag shopping lijst” kunnen kopen. Behalve ………….. een fiets voor Misha. Ze hadden veel fietsen maar allemaal te groot of van die BMX fietsjes zonder versnelling. We zijn nog even bij een AAA kantoor langs gereden, dit is een zuster organisatie van de ANWB waar je met korting entreekaartjes voor pretparken kunt kopen, maar aangezien het zaterdag was, was die gesloten.
Uiteindelijk rond 3:00 uur op pad richting Morro Bay. 390 km te gaan. Onderweg werden we ingehaald door een politieauto met zwaailicht. Even schrikken!!! Maar gelukkig ging hij achter de auto aan die ons al wat eerder had ingehaald en die stopte hij. Maar wat een schrik! Toen we dichter bij kwamen stopte hij ons ook! En begon te schreeuwen dat ik vaker in mijn spiegels moest kijken, daarvoor waren die. Blijkbaar probeerde hij ons al een tijdje te passeren en had ik hem niet gezien. Maar gelukkig mochten we daarna weer door zonder boete.
Gelukkig had Natasha al zoveel foto’s genomen dat de batterij van de camera leeg was. Ik weet niet of die echte Amerikaanse agent (zo uit een serie weggelopen) het wel zo aardig gevonden had als ze hem op de foto had gezet!!!
Rond 20:30 waren we op de camping. De receptie was al gesloten maar op de deur van de receptie was keuring een briefje met de naam Demers en de plaats waar we konden staan. Wel even wat anders zo’n Amerikaanse camping, een grote parkeerplaats voor caravans en campers!!
