3 augustus 2015.
Almere, Nederland.

De laatste dag en terugreis.

Vandaag de laatste uurtjes in New York en daarna naar huis. Onze vlucht is pas om 18:00 vanavond, maar toch bijtijds weer op pad. En waarom? Er was nog een “must do” op onze lijst en tot nu toe was het er niet van gekomen. Dus op pad. Ditmaal zonder Masha en Misha. Die hadden het wel gehad met zoveel te bekijken. We zijn met de metro naar het station High street/Brooklyn Bridge gegaan aan de kant van Brooklyn. We hadden gelezen dat de wandeling van de Brooklyn kant mooier is dan vanaf de Manhattan kant omdat je dan naar Manhattan kijkt tijdens de wandeling.

Vanaf het metro station is het een korte wandeling door Cadman Plaza park naar de trappen die naar de brug voeren. Je komt dan op een fiets en voetpad dat als het ware tussen de 2 banen van het verkeer doorloopt. Deze banen liggen een etage lager dan het voetpad. De totale wandeling over de brug naar het metro station Brooklyn Bridge/City Hall is ongeveer 2 km en je wandelt er ongeveer een half uur over. Oorspronkelijk hadden we fietsen willen huren om over de brug te fietsen maar achteraf zijn we blij dat we te voet zijn gegaan. Je ziet toch meer. De wandeling is erg mooi. Je hebt een prachtig uitzicht op zowel Zuid Manhattan met de hoge gebouwen van Wall street en de nieuwe WTC 1 toren, als op het meer noordelijke deel met Empire state building en het Rockefeller Center. Je hebt ook een mooi uitzicht over de East River met in het noorden de Manhattan brug. In het zuiden zie je het Vrijheidsbeeld hoewel dat van hieraf wel klein lijkt. Ook de constructie van de brug is erg mooi met de vele kabels een kunstwerk op zich.

Toen we rond half tien in Brooklyn begonnen was het nog redelijk rustig op de brug maar tegen de tijd dat we in Manhattan waren werd het al veel drukker met zowel voetgangers als fietsers. En het was ook al weer erg warm. We zijn bij het station City Hall weer op de metro gestapt en waren snel weer bij de metro van ons hotel. We zijn nog even langs de 7 Eleven (een supermarkt) gelopen om wat sandwiches en krokante kip te kopen voor de lunch en terug naar het hotel waar de kids al op ons wachten. Even na elven stonden we al weer onder de douche om ons op te frissen.

Voor de transfer naar Newark International Airport had ik al 2 dagen geleden een reservering gemaakt bij Airlink. Deze dienst verzorgt transfers van hotels naar de grote vliegvelden in en om New York en dit is een share-ride-shuttle. Omdat je op deze manier een busje deelt met andere mensen is het een stuk goedkoper dan een taxi.

Na de lunch zijn we even na enen naar de lobby gegaan. Het busje van Airlink kwam al na 5 minuten. Er zaten al 4 mensen in het busje en de chauffeur vertelde ons dat er hierna nog 1 stop was om nog 2 mensen op te pikken. Dus met ons erbij in totaal 10 mensen. Ondanks het drukke verkeer in Manhattan en met name in de Lincoln Tunnel waren we toch binnen een uur op Newark airport.

Ik had al online ingecheckt en de boarding passen in het hotel uitgeprint. Maar we moesten nog zelf de bagage labels printen. Een van onze reistassen bleek nog te zwaar en we moesten een paar kilo herverdelen over de andere tassen. Daarna konden de tassen ingecheckt worden en konden we naar de security controle. Dat werd nog even een wandeling aangezien we bij de bagage check in werden verwezen naar de check in voor gate C90 dat volgens de terminals onze gate was. Dat is helemaal aan de rechterkant van terminal C. Echter daar aangekomen keek de man die de rij bewaakte op onze boarding pass en daar stond C132 op, aangezien ik de boardingpassen al een dag eerder had geprint en blijkbaar was het gewijzigd. Maar deze verklaring hielp niet en we moesten helemaal naar de linkerkant van de C terminal wandelen om daar in de rij te gaan voor de security check. Daar hadden we wel weer geluk. Er waren nl 2 ingangen naast elkaar en er stond een man met een klein schermpje. En bij het klikken op dat schermpje wees er een pijltje naar links of naar rechts. Bij ons naar links. En wat bleek: Dit was de lichte check. Je hoefde niets uit je tassen te halen, zelfs je laptop niet, en je kon je schoenen aanhouden. De andere rij moest de schoenen uit en alle elektronica uit hun tassen halen voor de scan!!!

Eenmaal door de check zijn we in eerst een biertje gaan drinken. Dit was in een fancy restaurant/bar waar bij elke zitplaats een Ipad op tafel stond. En je kunt via de Ipad het menu zien en ook je bestelling doen en bovendien met je credit card, via een speciaal apparaatje op de Ipan, ook betalen. Aangezien je met de Ipad ook naar internet kunt is het natuurlijk niet erg gezellig omdat iedereen meer met de Ipad dan met het gezelschap bezig is. Maar wel leuk om te zien.

Daarna nog wat gewinkeld en natuurlijk weer naar de andere kant van terminal C gewandeld omdat daar onze gate C90 was.

Het inchecken ging keurig op tijd en met toch wat vertraging door de drukte met opstijgende en landende vliegtuigen vertrokken we. Het was jammer dat dit blijkbaar een oud vliegtuig was waar nog niet van de interactieve schermen inzaten waar je films op kunt kijken en spelletjes kunt spelen. Hier zaten nog van die hele kleine schermpjes in waar je wel de kaart met de vluchtgegevens kon zien en een paar films. Maar de kwaliteit was zo slecht dat het geen zin had om daar naar te kijken. (Ik herinner me dit soort schermpjes van zo’n 20 jaar geleden!). Het voordeel was dat we na het eten niets te doen hadden en dus maar zijn gaan slapen. Ik wat eerder aangezien Natasha een geanimeerd gesprek voerde met een wat oudere dame naast haar. Wij hadden beide toch nog wel een paar uurtjes gedommeld. Masha en Misha wat minder. De vlucht landde keurig op tijd ondanks het verlate vertrek.

Al in het vliegtuig kreeg ik het telefoon nummer van de taxi die ons op Schiphol kwam ophalen. Toen we bij de bagage band kwamen was er al 1 reistas op de band. De andere 3 duurden iets langer. Na even de chauffeur gebeld te hebben stond hij even later klaar bij het Sheraton hotel. Het was wel wat fris en het miezerde wat. Dat waren we niet meer gewend en we liepen daar met onze korte mouwtjes!

Al snel daarna stonden we rond negenen voor ons huis. We zijn toch nog wel een uurtje gaan slapen maar met de wekker om zo snel mogelijk aan de Nederlandse tijd te wennen. Natasha heeft zich al meteen bekommerd om de tuin die er behoorlijk verwaaid bijlag. Maar er viel toch ook nog wel wat te oogsten!

Hoe lang een reis ook duurt, er komt altijd een einde aan!