20 juli 2015.
Niagara Falls, Canada.
Een dag Niagara Falls.
Opnieuw begon de dag vroeg. Om 8 uur zaten we al weer in de bus richting de Falls. Na ons opnieuw een tijdje vergaapt te hebben aan de rand van het ravijn, en weer honderden foto’s te hebben gemaakt, op naar de “walk behind the curtains’. We kregen weer plastic regenjassen en werden met de lift zo’n 30 meter naar beneden gebracht. Van hieruit loopt er een gang de rots in die je achter de waterval brengt. En op 2 plaatsen kun je dan met een zijgang naar de waterval en kijk je aan de achterkant naar die enorme kracht van het water dat naar beneden valt. Het is een oorverdovend kabaal. Ik had verwacht dat er wat licht door het water te zien zou zijn maar je ziet echt alleen maar een enorme hoeveelheid water. Onderweg hangen er ook verhalen over de Falls. Van mensen die hebben geprobeerd er vanaf te “varen”. De enige die dat gelukt is in 1901 was een 63 jarige schooljuf die in houten ton er vanaf is gegaan en het overleefde. En natuurlijk veel feiten informatie.
Nadat we weer met de lift naar boven waren gebracht, zijn we een stuk langs de watervallen en de rivier gelopen. Je kunt het niet laten om na elke paar stappen weer even stil te staan en te kijken en uiteraard foto’s te maken. Omdat het te ver lopen was naar de volgende attractie zijn we op de bus gestapt, een lijn die helemaal langs de rivier rijdt. Onze stop was bij de “Wild Water Walk”. Hier wordt je opnieuw met een lift 70 meter naar beneden gebracht, dit maal zonder regenjassen, en kom je bij de rivier.
Dit is een punt, al een stuk na de watervallen, waar de rivier zich versmalt en waar het water zich met een enorme snelheid doorheen perst en zogenaamde Rapids vormt. Hetzelfde verschijnsel als waar we in Montreal op hebben gevaren. Maar hier bevinden zich de snelste Rapids ter wereld. Het water gaat met een snelheid van zo’n 40 km/uur. En er ontstaan golven van 3 tot 5 meter hoog. Je loopt met een soort houten bruggen langs de rivier. Ik moet zeggen dat ik dit nog bijna indrukwekkender vond dan de Falls zelf. Je voelt je zo nietig als mens. Je staat in een kloof van ongeveer 80 meter diep waar dat water doorheen raast. En je kunt uren naar dat water kijken. Het is doorschijnend groen en met al dat witte schuim en die enorme golven. Na een tijdje alleen maar naar het water gestaard te hebben lukte het om ons te ontrukken van dit moois en weer met de lift naar boven te gaan.
Opnieuw met de bus, nu een stuk terug langs de rivier naar het punt waar de boten vertrekken. Dit was de enige plaats waar we met onze Adventure pass in de rij moesten aansluiten. Het leek een lange rij maar dat viel achteraf wel mee omdat het snel bewoog. Weer met een lift naar beneden en ditmaal weer regenjassen. Na een half uurtje mochten we de boot op. Dat is een grote catamaran waar wel 700 mensen op kunnen. Hij zat maar ongeveer half vol en daardoor konden we een plekje bemachtigen op het voordek. De boot voer tegen de stroom in richting de watervallen. Eerst langs de Amerikaanse waterval en dan naar de Horse shoe waterval. Op een gegeven moment voer hij door die wolk van water die weer opstijgt en daar is een enorme wind en regen en het lijkt wel of je in een storm door de hevige regen loopt. Toen hij daardoor heen was, was hij vrij dicht bij de waterval en dat is een geweldig ervaring. Doordat die waterval een soort ovaal vorm, als een hoefijzer, zei je het water van 100 meter hoogte 180 graden om je heen naar beneden kletteren. Een ervaring om nooit te vergeten. Prachtig en overweldigend!
Toen terug en weer door de storm en regen heen. Dit keer waren de plasticjassen niet voor niks.
Hierna was het tijd voor rust en de versterking van de inwendige mens. Masha had via haar contacten een nieuwe restaurant keten ontdekt, IHOP (International House of Pancakes) en daar hadden we er al een paar van gezien. Dus op naar de hoofdstraat van het dorp bij de watervallen. Dit is eigenlijk een verschrikkelijk gebeuren. Vlak bij een van de mooiste natuur wonders van de wereld een straat die veel weg heeft van de strip in Las Vegas. Allemaal gokhallen, vreemde museums en vreemd vermaak zoals een spookhuis. Een grote kermis. En ontzettend druk daar. Al gauw zagen we een gigantisch bord van IHOP. Het bleek dat je bij een soort gamehal naar binnen moest, daar doorheen en dan met de lift naar de 2e etage. En inderdaad een mooi rustig restaurant. Uiteraard gespecialiseerd in pannenkoeken maar ook andere gerechten. Masha was zo slim om voor de stellen om een pannenkoek gerecht te delen met Mama, Misha nam kip met Belgische wafels (?) en ik een kipsalade. De pannenkoek was ontzettende groot. 4 dikke pannenkoeken op elkaar, maar met zijn 2en ging dat wel. Misha en ik kregen het natuurlijk echt niet op, zo’n gigantische portie voor lunch.
Daarna zijn we nog wat door de hoofdstraat gewandeld aangezien Masha wat winkels gezien had waar ze wel naar binnen wilde. Hierdoor lukte het Misha een pet te scoren van de Bulls die hij graag wou. Er is ook een museum van het Guiness Book of records en daar wilde Misha graag in. Het lukte om hem samen met Masha te laten gaan en wij zijn heerlijk bij het naast gelegen café van de Niagara brewery binnengegaan en daar een heerlijk lokaal biertje gedronken. Toen het biertje op was waren Masha en Misha ook net klaar en konden we weer verder.
We zijn met de bus langs de hele rivier gereden. Dit gaf een mooi beeld van de hele rivier en aan het eind had Natasha gezien dat er een klok was gemaakt van bloemen. Deze bleek wat tegen te vallen. De klok was wel heel groot maar eigenlijk gemaakt van verschillende kleuren gras. Met de volgende bus zijn we nog even gestopt bij de Whirlpool. Dit is een haakse bocht in de rivier waar de rivier een ronding heeft uitgeslepen en waar het wilde water allemaal waterkolken vormt. Er loopt een kabelbaan overheen en we zagen nog 2 jetboten varen.
Terug bij de watervallen zijn we op zoek gegaan naar het restaurant waar we voor het diner buffet hadden gereserveerd. En dit restaurant is in ……….. Skylon Tower. Dit is een 236 meter hoge toren. Je kunt hier met de lift naar het observation deck, maar rond diner tijd ook naar het restaurant. We waren een van de eersten die naar boven konden. Met de glazen lift had je al een prachtig uitzicht over de watervallen maar toen we ons tafeltje kregen gingen we helemaal uit ons dak. Aan het raam precies op de plek waar je over de watervallen uitkijkt!!!! Er zijn 2 restaurants. Een die langzaam rond draait maar dat is een ala carte restaurant. En wij hadden het buffet restaurant, dat is ook rond maar dat draait niet. Maar wij hadden een schitterende plek! De man die ons naar het tafeltje bracht vroeg nog even met hoeveel volwassenen we waren. Wij zeiden, heel eerlijk, drie volwassenen en 1 kind omdat kinderen t/m 12 jaar zijn. De man vroeg toen aan Masha: “Are you twelve” en Masha antwoordde eerlijk: “No fourteen”. De man vroeg opnieuw: “Are you twelve” met indringende stem. Masha antwoorde: “No”. Daarna vroeg hij het opnieuw en schudden nu duidelijk nee met zijn hoofd. Eindelijk had Masha het door en antwoordde lachend: “Yes”. Dit scheelde ons $ 24 op de rekening omdat de kinderprijs maar $ 14 was. Het eten was heerlijk maar dat kwam ook door het uitzicht dat ons misschien nog meer bezig hield dan het eten zelf. Na het eten zijn we nog even naar het observatie deck gegaan maar dat voegde weinig toe.
Het was even zoeken naar een bus stop voor onze bus terug naar de camper. Al snel kwam de bus. Maar het programma was nog niet klaar. Onderweg tussen de camping en de Falls waren we elke keer een Shopping outlet gepasseerd; Canada One. En daar moest dit keer gestopt worden. Dus weer de bus uit. We waren daar om 10 over zeven. Na een uurtje winkelen, en wat inkopen door Masha, terug naar de bushalte. We dachten dat de bus om 10 over acht zou komen. Geen bus. Deze bus rijdt normaal elk half uur. De timetabel gaf aan dat hij om 21 over zou komen. Opnieuw geen bus. Half negen…..geen bus. Kwart voor negen geen bus?????? Om tien voor negen kwamen er …………….. 2 bussen. We begrepen dat de eerste bus nu een half uur vertraging had en de volgende bus hem had ingehaald. Dus met 2 bussen achter elkaar verder. Een bus bijna vol. De andere bus bijna leeg. Na 2 stops kwamen ook de chauffeurs erachter dat dit niet handig was. Dus alle passagiers uit de bijna volle bus moesten naar de bijna lege bus (nee geen grapje) en toen eindelijk naar de camping. We hebben nog wat geschreven aan de verhalen om de achterstand in te halen.
